หลอกตัวเอง

คนส่วนใหญ่ รู้ธรรมคำสอน พูดจนเป็นหนอนตำรา ท่องได้ขึ้นใจ สวดกันนับจบไม่ไหว

ปัญหาก็คือ รู้แต่ไม่ทำ เห็นแต่ไม่เล่น

เรียกว่าเชื้อศรีธนญชัย มันแรง เลี่ยงบาลี ไปเรื่อย แต่ผลสุดท้ายก็เป็นตัวตัดสิน จะทำสักฉันใด ช่วยตนไม่ได้ แม้แต่ลดปวดสักน้อยนิด

ท่านอาสิชี้ให้เห็นว่า คำสอนของพระภูมี มีให้คนทุกข์ อยากพ้นทุกข์ เป็นทุกข์ของวิญญาณเป็นเรื่องของคนอยากเปลี่ยนพรหมลิขิตแห่งตน ด้วยธรรมคำสอน

ทุกคนก็รู้ ว่าหลักที่ใช้ คือ “ตนพึ่งตน” จะให้ใครช่วยไม่ได้เลย หรือจะอนากช่วยสักฉันใด ก็ทำไม่ได้

แต่สิ่งที่คนทั้งโลกทำ กลับวิ่งไปหาคนช่วย หายาวิเศษที่ไหนใครว่าดี คาถาเป่าเสก สะเดาะเคราะห์ อะไรเอาหมด ยกเว้นสิ่งที่ตนรู้ว่าช่วยตนได้ คือ ทำเองตามธรรมคำสอน กลับไม่เอา

ผลที่เห็นคนที่หลอกตัวเอง ตั้งความหวัง คนนั้นช่วยได้ ยานี้ช่วยได้ พิธีนี้ช่วยได้ สร้างพระสร้างโบสถ์ช่วยได้ รายแล้วรายเล่า ลงเอยตัดพ้อ ทำไมพระภูมีไม่ช่วย ฉันทำบุญเข้าวัด มาแต่อ้อนแต่ออก ทำไมไม่มาช่วยฉันบ้าง

บทสรุป หลอกตัวเอง ผลก็คือ หายหลอกๆ ดีขึ้นหลอกๆ รู้ตัวอีกทีก็กลับตัวไม่ทัน แม้ท่านอาสิจะชี้สักฉันใด ทานสมุนไพร คือไม้เท้า ใช้ชั่วคราว ทำนิสัยของพระพุทธ ให้สุขกับผู้อื่น คิดถึงผู้อื่น นั่นคือของจริง ก็หาคนทำน้อย เพราะหลอกตนว่าทานสมุนไพรก็พอแล้ว ไม่ต้องทำไม่ต้องเปลี่ยน

วันเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ คำของแม่ชีเมี้ยน ผู้ใดอยากพ้นทุกข์ อยากหายโรค ต้องทำนิสัยของพระพุทธเจ้า จึงสมหวัง คนที่หลอกตนหรือปฏิเสธ สัจจธรรมความจริง เดินนอกรอยหลัก “ตนพึ่งตน” ไม่มีทางพ้นโรคอย่างดีทานสมุนไพรก็ได้แค่ยื้อ หรือหายโรคนี้เป็นโรคนั้น ส่วนที่หวังพึ่งผู้อื่น รอยารักษาโรค รอไปเถอะ ไม่มีทางสมหวัง มีแต่ทำตนเป็นดินพอกหางหมู ยิ่งพึ่งจากโรคหนึ่ง กลายเป็นสองสามสี่ เรื่องหายไม่มีทาง เพราะความคิดมนุษย์ฤาจะชนะกรรมได้ ไม่มีในประวัติศาสตร์โลก