สถานภาพกับเหตุ

ในการฟื้นฟูตนด้วยศาสตร์ของพระภูมีนั้น หากจะมองหนทางแห่งความสำเร็จ จะมองจากสภาพที่เราท่านเป็นนั้นไม่ได้เลย

ด้วยมูลเหตุที่มา เกิดจากกรรมในอดีต แลอาจจะรวมมาถึงปัจจุบันที่ส่งผล

หากมองในทางกลับกัน หลวงพ่อนิพนธ์ก็กล่าวว่า ผลบุญในอดีตที่เราท่านทำมา มันก็มีเช่นกัน

ดังนั้น เหตุหรือความหนักเบาที่มองเห็น จะดูว่ายากหรือง่ายต่อการฟื้นฟู จึงไม่สามารถทำได้ ด้วยสิ่งที่มีมาแต่เดิมต่างกันนี้เอง

คนบางคนดูอาการแล้ว ทุกคนต้องฟันธงแบบร้อยทั้งร้อยว่า ไม่รอด อาทิ นายพลท่านหนึ่งที่หมอบอกญาติให้ทำใจ แลนอนรอเวลาในห้องไอซียู ของโรงพยาบาลพระมงกุฎ หากแต่เมื่อลูกชายมาร้องขอหลวงพ่อนิพนธ์ ก็ให้สมุนไพรเขียวไปลองหยอดตามสายให้พ่อ แล้วดูผล

ใครจะเชื่อว่า หลังจากนั้นสองวัน นายพลท่านนั้น จะเดินออกจากห้องไอซียู แล้วมาพบหลวงพ่อนิพนธ์ได้

หากแต่ในทางตรงข้าม วัยรุ่นชายวัย สิบแปดปี มีอาการป่วยไม่มากนัก แม่พามาหาหลวงพ่อนิพนธ์ ทุกคนก็ฟันธงว่ายังอยู่ได้อีกยาว สภาพร่างกายก็ยังดี อายุก็น้อย ฟื้นฟูก็คงไม่นาน

สภาพซูบซีด ขาดอาหาร อิดโรย หลวงพ่อนิพนธ์ก็ให้พระป้อนสมุนไพร ตกเย็นก็มีอาการอยากอาหาร กินเป็นพายุ

ใครก็จะเชื่อเล่าว่า เมื่อคนไข้ตื่นมาตอนเช้า ทำกิจธุระ พระอาบน้ำให้เสร็จ แล้วก็กินข้าวอีกเป็นพายุบุแคม หลังจากนั้นไม่นาน ก็ปวดอุจจาระ อยากถ่าย ครั้นพอไปถ่าย ทวารกับไม่ยอมปิด ธาตุลมแตก เสียชีวิตไปซะงั้น พร้อมกับภาพติดตาเรา คือรูทวารเปิดขนาดข้อมือเด็ก แลเป็นครั้งแรกที่ได้รู้ว่า ธาตุลมแตกเป็นอย่างนี้นี่เอง

เมื่อความจริงเป็นเช่นนี้ หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เห็นว่า กระบวนการฟื้นฟูของศาสนา จึงมีลำดับขั้นตอน จากความเข้มข้นน้อย ไปมาก

นั่นหมายความว่า หากของเดิมเราท่านทำมาดี สภาพการฟื้นฟูตอบรับก็รวดเร็ว ดั่งปาฏิหาริย์ หากแต่ทำมาน้อย สภาพที่ดีในตอนแรก นานไปเข้าก็จะเริ่มทรง ไม่ยอมหายสักที เหมือนติดหล่ม อยู่อย่างนั้น จะร้ายก็ไม่เชิง จะหายก็ไม่ใช่

นี่คือสิ่งบอกเหตุว่า ของเดิมนั้นมีน้อย แลการกระทำในปัจจุบัน ความเข้มข้นมันไม่เพียงพอ อันหมายความว่า ต้องปรับพฤติกรรมตน ขยับขั้นขึ้นไปอีกนั่นเอง

บทสรุป อนาคตอันใกล้ แนวทางของมูลนิธิ จึงไม่อยู่ในสถานะที่จะเป็นผู้ช่วย ดั่งที่หลวงพ่อนิพนธ์ทำให้ได้ เป็นได้เพียงแต่ผู้ชี้ ชี้ว่ากระบวนการที่เข้มข้น จากน้อยไปมาก เป็นเช่นไร แล้วเราท่านก็เลือกไปปฏิบัติตามที่ตนชอบ หากแต่เมื่อทำแล้ว การฟื้นฟูตนยังไม่สำเร็จ นั่นก็หมายความว่า ข้อปฏิบัติที่ตนเลือกแล้วทำ นั้นไม่เพียงพอ หากอยากจะประสพผลในการฟื้นฟูตน ก็ต้องทำให้ขั้นที่ยากขึ้นไปอีกนั่นเอง ... นี่แลจึงกล่าวได้ว่า ศาสตร์ของพระภูมี รู้ได้เฉพาะตน

เรียกได้ว่า โรคหรือทุกข์ที่มีเป็นเช่นไร สาหัสแค่ไหน สิ่งที่ทำก็ต้องสมน้ำสมเนื้อกันนั่นเอง จึงจะโค่นลงได้