เกมส์เปลี่ยน

เมื่อสิ้นหลวงพ่อนิพนธ์ นั่นก็หมายความว่า ต่อแต่นี้ เราท่านทั้งหลายต้องพึ่งตนของตน แต่เพียงลำพัง

ไม่มีใบบุญมาปกปักษ์รักษาแล้ว อุปมาเสมือนกลางทะเลทราย ไม่มีร่มเงาให้พักพิงหลบแดดแล้ว ต้องสร้างร่มของตัวเองขึ้นมา

ด้วยศาสตร์แห่งธรรมของพระภูมี สิ่งที่เป็นรู้ได้เฉพาะตน ดังนั้น การเลือกรูปแบบในการฟื้นฟูตน จึงไม่มีใครกำหนดให้ ต้องเลือกเอง ทำเอง

ตัวเลือกทั้งสี่ ก็เริ่มจากการกระทำที่ อ่อนด้อยสุด นั่นคือ ไม่ทำอะไรเลย รอรับสมุนไพรไปทานเท่านั้นเอง ไปจนถึงเข้มข้นที่สุด นั่นคือ เปลี่ยนนิสัย เปลี่ยนพฤติกรรม ของตนเอง

เนื่องจากแต่ละคน ต่างมีนิสัย มีกรรม มีทุนเดิม มากน้อยต่างกัน ดังนั้น จึงไม่แปลก ที่บางคนอาการอาจะสาหัส สากรรจ์มากกว่าอีกคน หากแต่ทำเพียงเล็กน้อย ก็สามารถช่วยตนให้พ้นโรคได้

ถึงกระนั้นก็ตาม หลวงพ่อนิพนธ์ กล่าวเตือนเสมอว่า หายโรคนั้นไม่ปลอดภัย เพราะกรรมยังอยู่ นิสัยสร้างกรรมเดิมๆก็อยู่ ไม่ตายห่า คือ ตายด้วยโรค ก็ตายโหง คือ ตายด้วยอุบัติเหตุได้ ดังนั้นจึงวางใจไม่ได้ว่า สำเร็จในการช่วยตน

หากแต่ใครทำถึงขั้นเปลี่ยนนิสัยได้แล้วไซร้ นั่นแลจึงเรียกว่าปลอดภัย

บทสรุป ในไม่ช้า ข้อเสนอจะมีมาให้เลือก แต่ก็ใช่ว่าทุกคนที่เลือกทำ จะได้โอกาสก็หาไม่ โดยเฉพาะในขั้นที่สูงๆ เพราะต้องสร้างคุณสมบัติ ให้ได้เกณฑ์ของพระเสียก่อนนั่นเอง

แล้วเราท่านจะเห็นเด่นชัดว่า วิธีการช่วยตน แบบนั้นๆ เพียงพอสำหรับตนหรือไม่ ถ้าสิ่งที่เลือก ยังช่วยตนไม่ได้ นั่นก็คือ เราท่านต้องไปทำในขั้นที่สูงกว่า จึงจะพ้นนั่นเอง หากพอใจในสภาพตน ก็ทำอยู่ในขั้นที่ตนเลือกไป ไม่ว่ากัน ....

หลวงพ่อนิพนธ์ จึงชี้ว่า ใครทำใครได้ ใครทำได้ คนนั้นรอด

สิ่งที่เราอยากเตือนนั่นคือ คนที่ไม่อยากทำตนให้เคร่งครัด ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะไปเป็นเหตุ แก่ผู้ที่อยากทำ เช่น กลุ่มคนที่เขาเลือกที่จะสงบในเวลาสวดมนต์ หากเราท่านไม่ประสงค์ อยากคุย อยากส่งเสียง ก็ไปอยุ่ในกลุ่มตน หากล้ำเข้ามาแล้วไซร้ สิ่งที่จะตามมาให้ทุกข์ มิเพียงกรรมเดิมที่ตนทำมา กรรมใหม่ ที่จะพึงเกิด ถึงกับข้อหาฆ่าคนตายโดยเจตนา เลยทีเดียว

เพราะแทนที่คนผู้ทำจะรอด ด้วยตัวกระทำที่ตนทำ แต่กลับไม่รอด เพราะทำไปไม่ตลอด ด้วยเสียงคุยอันเป็นเหตุ เมื่อสาวประวัติว่าทำไมตาย ผู้คุยจะปฏิเสธสักฉันใด ก็คงพ้นข้อหายากยิ่ง