ความไม่รู้

นิทานที่หลวงพ่อนิพนธ์มักจะหยิบยกมาให้ฟังเสมอ นั่นคือ กระต่ายตื่นตูม อันเป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัดในการเปรียบเปรยพฤติกรรมของคนในยุคนี้ โดยเฉพาะเมื่อโรคเกิดกับตน

การขาดความรู้ หรือ ไม่ยอมเรียนรู้ ย่อมถูกชักจูงความคิดได้ง่าย เป็นธรรมดา แลจิตวิทยาในธรรมชาติของมนุษย์ ย่อมกลัวตายเป็นปกติ จึงเป็นที่มาของช่องทางการทำมาหากินกับชีวิตมนุษย์ ที่มีมูลค่ามหาศาล นับไม่ถ้วน

ท่านอาสิยกตัวอย่างในญี่ปุ่น ที่แพทย์ชาวญี่ปุ่นท่านหนึ่ง ได้ชี้ให้เห็นกลไกอันนี้อย่างเด่นชัด นั่นคือ การปรับลดค่าที่บ่งชี้ในการที่บุคคลนั้นๆจะเป็นโรคความดัน ในตำราแพทย์ จากปี ๒๕๐๐ ที่มีเกณฑ์ที่ ๑๖๐ ค่อยๆลดลงมา จนเหลือ ๑๒๐ หรือ ๑๓๐ ในปัจจุบัน ทำให้คนญี่ปุ่นกลายเป็นโรคความดันเพียงชั่วข้ามคืน และต้องใช้ยาความดัน จากปีละ แปดแสนล้านบาท กลายเป็น หลายล้านล้านบาท ในปัจจุบัน

หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นว่า คำอมตะที่มักใช้อ้างกัน ทางการแพทย์ นั่นคือ "ถ้าปล่อยไว้ อาจเป็นเหตุให้ถึงแก่ความตายได้" ทำให้คนแตกตื่น แลบริโภคยาเข้าไปกัน อย่างบ้าคลั่ง จึงไม่แปลกเลยที่เฉพาะยาความดัน มูลค่าต่อปีก็มหาศาล สร้างความร่ำรวยให้แก่ผู้ผลิตยาอย่างมากมาย

ความไม่รู้ หรือไม่ยอมเรียนรู้นี่เอง ทำให้สถานะของเราท่าน ตกอยู่ในฐานะ ฆาตกร อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก่อให้เกิดกรรมอันใหญ่หลวง ที่หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า นั่นคือ "กรรมฆ่าตัวเอง" จากผลพวงในการทานยาเคมีนี้เอง

สิ่งสำคัญที่คนทั้งหลายตกในฐานะนี้ เพราะไม่รู้เรื่องของศาสนา โดยเฉพาะเรื่องของกรรม ที่เป็นตัวกำหนด ชะตาหรือพรหมลิขิตของเราท่านไว้

แค่มีความรู้พื้นฐานของศาสนาเพียงประการเดียว ที่กล่าวไว้ว่า ชีวิตย่อมเป็นไปตามพรหมลิขิตแห่งตน ที่ตนได้ทำไว้แล้ว หลวงพ่อนิพนธ์ขยายความว่า นั่นคือ หากไม่ถึงที่ตายก็ไม่วายชีวาวาตย์ หากถึงที่ตาย อะไรก็ขวางไม่ได้

การทำไปด้วยความไม่รู้นี้ ด้วยการใช้ยาเคมี จึงส่งผลให้พรหมลิขิตหักกลาง ไปไม่ถึงพรหมลิขิตแห่งตน ด้วยผลแห่งกรรมทำร้ายตน

บทสรุป โลกใบนี้ สิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุด ก็คือ กรรม เมื่อไม่ถึงที่ตายจะทำสักฉันใดก็ไม่ตาย ใครจะมาทำให้ตาย ก็ทำไม่ได้ แต่พรหมลิขิตอาจหักได้ ถ้าตัวเราทำตัวของเราเอง

สิ่งนี้ย่อมเห็นได้ชัดว่า ทำไมหลวงพ่อนิพนธ์สอนให้เลิกยาเคมี ให้เร็วที่สุด ที่สำคัญ อย่าไปกลัวเลยความตาย ถ้าไม่ถึงที่ ยังไงก็ไม่ตาย แต่ถ้าถึงที่ ทำอย่างไรก็หาพ้นไม่

อยากหายโรค ก็ต้องรู้เรื่องกรรมก่อน รู้เขาก่อน รบอย่างไรก็ไม่แพ้ แต่ถ้ารบด้วยความไม่รู้ คือ แม้นแต่ยาเคมี มีไว้เพื่ออะไร มีขอบเขตจำกัดแค่ไหน ก็ไม่รู้ ก็ไม่น่าแปลก รบไปก็ตายศพแล้วศพเล่า ไม่มีทางชนะ

เรื่องที่ท่านอาสิสอน จึงเป็นเรื่องที่ต้องฟัง ต้องเรียนรู้ จะได้นำไปพิจารณา แล้วทำ คำขู่ของทางการแพทย์ ไม่ทำนี่ ไม่ทำนั่น ไม่รักษา ต้องตาย .... มันจะได้ ไม่ตามมาหลอกหลอน จิตจะได้ไม่หดหู่ กลัวตายจะเดินทางผิด ไปตามคำขู่นั้นๆ

ปากบอกอยากหาย แต่ไม่เรียนรู้ ถึงเวลาด้วยความอยากรู้สภาพตน ไปตรวจแล้วเจอตัวเลข เจอหมอขู่ ... ก็วิ่งแจ้นไปแล้ว ทิ้งสมุนไพร ไม่ต่างอะไรกับกระต่ายเลย

ที่สำคัญ เขาให้มาพิจารณาเรื่องที่พูด ไม่ได้ให้พิจารณาคนพูด