หาย

คำสอน ที่ควรพิจารณา นั่นคือ เหตุแห่งโรค

ก็ถ้าเราท่านเชื่อศาสตร์ของโลก ย่อมหยุดเหตุที่มาของโรคที่เชื้อโรค แบคทีเรีย ไวรัส ... ว่ากันไป แล้วก็มุ่งรอยาที่กำจัดเชื้อเหล่านั้น

วันเวลาก็เป็นเครื่องพิสูจน์ ไม่ต้องไปดูการพัฒนาของยา ความน่าเชื่อถือ ด้วยห้องปฏิบัตการที่ก้าวล้ำทันยุค เกินจินตนาการ แค่ดูจากสถิติผู้เสียชีวิตด้วยโรคนั้นๆ หรือ ดูแคบเข้าจุดเลย ก็ดูเศรษฐีที่เข้าถึงเทคโนโลยีนั้นๆ มีใครรอดบ้าง

หนทางรอดในศาสตร์ของพระภูมี มิอวดอ้างว่ามียาดี รักษาทุกโรค ช่วยคนได้ทุกคน แต่อย่างน้อย ก็ชี้ว่า เหตุแห่งโรคที่แท้จริงคือ “กรรม” และทำให้ดู ผู้ใดฟัง พิจารณา เชื่อ แล้วทำตาม เมื่อทำได้ ก็ช่วยตนพ้นโรคได้

หากจะถามว่า หาย โดยวิธีใด ก็ต้องย้อนไปหาเหตุ ที่แม่ชีเมี้ยนทรงตรัสสอน ว่า “กรรมมาเพื่อให้เป็นทุกข์” ด้วยสิ่งนี้เราทำไว้แล้ว เวลานี้ผลอันนั้นมาอุบัติ

นี่แลทำไมไม่มียา ก็เพราะไม่มีสิ่งใดทำลายผลที่ทำไว้แล้วได้นั่นเอง

แล้วศาสตร์ของพระภูมี ที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ทำโดยวิธีใด ก็เปลี่ยนทุกข์จากโรค มาเป็นทุกข์กับวินัยของพระภูมีแทนนั่นเอง

อยากหาย จึงต้องทุกข์กับรสชาดของสมุนไพร ที่ขม เผ็ด ร้อน ... อันมหาศาล ต้องเข้ากระโจมร้อนๆ ใช้จนกว่าจะหมด ทะยอยใช้ เมื่อยอมใช้ ก็ต้องมีวันหมด หายโรคได้

บทสรุป อยากหายโรค แต่เลือกวิธีที่สุขสบาย โยนยาเข้าปาก ไม่มีใครประสพผล แต่มีคนเดินตามมากมาย เพราะถูกกับนิสัย ปฏิเสธกรรมที่ทำมา ยิ่งมีแต่เพิ่มโรค แลอยากจะหายด้วยศาสตร์พระภูมี ที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ก็ต้องมีวินัย ยืนระยะในการทานและสม่ำเสมอ ต้องทนอาการของโรคได้ นี่คือข้อปฏิบัติอย่างน้อยที่จะพอให้หายโรค

สิ่งที่ควรคิดต่อ หายโรคแล้วไง จะไม่กลับมาเป็นอีกแน่หรือ แล้วทำไมไม่เรียนวิชา ที่จะไม่เป็นโรคอีกเล่า มัวแต่เอาและหยุดที่หายโรคในวันนี้ เท่านั้น แม่ชีเมี้ยน มีของดี กว่าหายโรคนัก