แต่สิ่งที่เป็นอุปสรรคใหญ่ ที่ทำให้การหายโรคกลายเป็นเรื่องยาก คือ นิสัยสันดาน และความเชื่อ
คนป่วยที่มาใหม่ และฟังวิทยากรอบรม ประโยคหนึ่งที่มักจะได้ยินวิทยากรแนะนำ นั่นก็คือ การใช้แนวทางของพระภูมีที่แม่ชเีมี้ยนนำมา ต้องพึ่งพา มิเพียงแต่สมุนไพร หากแต่ต้องให้ร่างกายได้รับอาหารครบทั้ง ๕ หมู่
เป็นการปฏิบัติที่ดูแล้ว พื้นๆ ใครใครก็ควรจะทำได้
แต่ความเป็นจริงไม่เป็นเช่นนั้น เพราะหลายคนมีความคิด ความเชื่อ เป็นทุนเดิม สร้างเป็นกำแพงแน่นหนา กลายเป็นอุปสรรคใหญ๋ ที่ทำให้การหายโรคกลายเป็นเรื่องยาก
อาทิเช่น คนป่วยที่เป็นโรคกระดูก ต้องอาศัยยาขาตั๊ง ซึ่งทำมาจากหมู บังเอิญ ตนเองเป็นอิสลาม ก็บอกว่า ทานไม่ได้
หลวงพ่อนิพนธ์ก็ชี้ว่า ก็ท่านจะเป็นคนดีของพระเจ้า แต่ตอนนี้ท่านป่วย ท่านไม่ทานวัตถุดิบสมุนไพรเข้าไปให้ร่างกายซ่อมแซม แล้วท่านจะมีชีวิต มีสังขาร ไปทำกิจของพระเจ้าของท่านได้อย่างไร ยากระดูกหมู หรือ ขาตั้ง ก็ควรมองให้เป็นยาที่ทำให้เราท่านได้มีโอกาสไปทำความดีตามคำสอนของพระเจ้าต่างหาก
แต่ที่หนักกว่า ก็คือ พวกเป็นโรคมะเร็ง แต่มีความเชื่อว่า ทานมังสวิรัติบ้าง เจบ้าง ... หนักกว่านั้นคือพวกที่ แม้นแต่ข้าวก็ไม่ทาน ไปโน่นเลย ลัทธิ กินถัว กินแต่ผัก ว่าเข้าไป ...
ที่ซึ่ง เมื่อปฏิบัติในระยะแรก มะเร็งมันอาจตั้งตัวไม่ทัน เกิดการหยุดชะงัก ก็ดูเหมือนร่างกายของตนจะดี แต่พอครั้นมะเร็งปรับตัวได้ ทีนี้ สองเด้งเลย ไหนจะมะเร็ง ไหนจะขาดอาหารไปหล่อเลี้ยงร่างกาย จึงไม่แปลกเลยว่า ทำไมอาการทรุดรวดเร็ว รู้ปุ๊บ ก็แทบไม่เหลือเวลาแล้ว
อีกสายหนึ่งที่มักพบเจอ ก็คือ มีความเชื่อว่าต้องนั่งวิปัสสนา กรรมฐาน ทำสมาธิ ทำจิต ทำใจ หวังว่า เมื่อไม่เครียด แล้ว จะช่วยอาการของตนได้ ผลก็คือ ตายไปรายแล้วรายเล่า
หลวงพ่อนิพนธ์ ชี้ให็เห็นแนวทางของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมาว่า การทำจิตทำใจ นั่นคือ การที่จะให้สุขแก่ผู้อื่น ที่สำคัญ ชีวิตจะดำรงอยู่ได้ด้วยการกิน เป็นสำคัญ
ดังนั้น บัญญัติของพระภูมีในธรรมหมวดสมุนไพร จึงแฝงมากับการสร้างทานบารมี โดยให้ทำตนเป็นจิตอาสา เพื่อให้ร่างกายได้เคลื่อนไหว เซลล์ทุกกลุ่มถูกบังคับให้ทำงาน กระตุ้นให้เกิดความล้า
ศาสตร์อันนี้จึงตรงกันข้ามกับวิทยาศาสตร์โดยสิ้นเชิง ที่มักให้ผู้ป่วยพักผ่อนเยอะๆ นอนเป็นหลัก
ทั้งนี้ก็เพื่อให้ เซลล์ทุกส่วนของร่างกาย หลังจากการทำงาน ย่อมต้องการพลังงาน สมองก็สั่งงาน ให้ต้องการอาหาร บวกกับสมุนไพรเขียว ที่ไปกระตุ้นต่อม ให้อยากอาหาร และช่วยในการดูดซับสารอาหาร ทำให้ผู้ป่วย ทานอาหารได้มาก เซลล์ทุกกลุ่มก็มีวัตถุดิบ ทั้งอาหาร และสมุนไพร เพื่อฟื้นฟู
บทสรุป หลายคนอาจจะบอกว่า บัญญํติของพระภูมีนั้นเป็นการหลอกให้ไปทำงานให้ จะทำไปทำไม นั่งเฉยๆ รอสมุนไพรไม่ดีกว่าหรือ ไม่เหนื่อย แต่ความเป็นจริงแล้ว บัญญัติที่ให้ผู้ป่วยเป็นจิตอาสา ทำงานเพื่อศาสนา แท้จริงแล้วทำเพื่อช่วยตน ต่างหาก
สิ่งหนึ่งที่มักจะได้ยินวิทยากร อ.อร่าม พูด คือให้ทานอาหารทุกชนิด ยิ่งเป็นอาหารที่หมอห้าม เช่น เบาหวาน ต้องทานหวาน เก๊าต์ ต้องกินสัตว์ปีก ก็เพื่อให้อาหารเป็นตัวนำสมุนไพรไปยังแหล่งต้นเหตุของโรค แล้วจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าทานอาหารไม่ได้ หรือ ไม่เพียงพอ
เราท่านก็จะมองเห็นภาพปืนใหญ่สมัยโบราณ ที่มีแต่ลูกกระสุน ไม่มีดินปืน หรือ ดินปืนน้อยไป จะไปไม่ถึงเป้าหมาย หรือถึงเป้าหมายก็หมดกำลังในการทำลายล้างเสียแล้ว ฉันใดก็ฉันนั้น สมุนไพรเสมือนลูกปืน ที่จะทำลายล้างต้นเหตุ แต่ทานสักฉันใด ก็ไปไม่ถึง เพราะไม่มีอาหารเป็นตัวนำพาพาไปยังที่เกิดเหตุ
ผลก็คือ หลายคนคิดว่าทานสมุนไพรเยอะๆ แล้วจะช่วยตนของตนได้ จึงคิดผิด เพราะสมุนไพรที่ทาน มันไม่ได้ไปไหนเลย เพราะไม่มีพาหะคืออาหาร
หากแต่คนที่เชื่อหลวงพ่อนิพนธ์ แม้นเริ่มแรก แรงจะเหลือน้อย แต่ก็ฝืนทำตนเป็นจิตอาสา ขยับร่างกาย ก็เริ่มจะทานอาหารได้มากขึ้นทีละนิด สมุนไพร ก็จักทำงานได้เพิ่มตามปริมาณอาหารที่ทาน กำลังก็จะเพิ่มขึ้น เวียนเป็นวัฐจักร
จึงไม่ต้องแปลกใจเลย เมื่อตอนที่หลวงพ่อนิพนธ์ให้ผู้ประสพผลในด้านมะเร็งมาเล่าประวัติ ยายท่านหนึ่งจึงบอกว่า ท่านเชื่อหลวงพ่อนิพนธ์จึงไปทำหน้าที่เช็ดจาน โดยบอกลูกสาวให้ไปช่วยกัน จากวันแรกที่เช็ดทั้งวันได้ ๒ จาน ผ่านวัน ผ่านเดือน ผ่านปี ในที่สุด ยายก็สามารถเช็ดจานได้ถึงวันละ สองพัน จาน พร้อมกับการหายมะเร็ง
คำที่หลวงพ่อนิพนธ์พูดฟังดูเหมือนพูดเล่น ที่มักกล่าวกับคนไข้เสมอ ที่ควรนำไปพิจารณา "กินได้ไม่ตาย แต่ถ้าไม่กินน่ะตายแน่" แต่จะทำอย่างไรให้กินได้เพิ่มขึืน .... ก็จิตอาสาไง นี่แหละทำไมจึงต้องมีโรงทาน ทำไมจึงต้องชวนให้ทุกคนมาเป็นจิตอาสา ไม่ใช่เพื่อใคร แต่เพื่อตนของเราท่านนั่นเอง
หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า เมื่อทำตามบัญญัติของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ได้บุญ ได้ทาน บารมี และได้ของแถมคือหายโรค ก็ด้วยเหตุนี้นั่นเอง
