เรื่องน่าขัน ปนเศร้าของชมรมไทยกรุณา

วันนี้ของชมรมไทยกรุณา ผ่านร้อนผ่านหนาวมายี่สิบกว่าปี ให้สุขแก่ครอบครัวคนทุกข์มาก็ไม่น้อย เรายังไม่เห็นคนไทยนิยมชมชอบ อยากรู้เรื่องราว ทำราวกับว่าสิ่งดีๆ อย่างนี้ ไม่มีตัวตนในประเทศไทย ตูไม่รู้ ตูไม่สน

เทียบไม่ได้เลยกับดาราศิลปิน ทั้งในประเทศและต่างชาติ มีผู้คนหลั่งใหลไปชื่นชมและติดตามอย่างล้นหลาม สถานที่ต่างๆ แทบแตก อย่างไม่น่าเชื่อ แฟนฟุตบอล คลั่งไคล้ อยากรู้ประวัติคนเหล่านั้น จนแม้กระทั่งรายละเอียด มีไฝอยู่ตรงไหน ก็ปานนั้น

วันหนึ่ง วันที่ "โรคแตก" เราก็คงนั่งเศร้าของเรา เพราะจะมีคนมากหลายพวกนั้น โอดครวญ ร่ำร้อง หาคนช่วย แล้วก็อ้างทุกขเวทนา ขอร้องหาความเมตตา เราไม่อยากนึกเลยว่า เมืองนี้ ที่อ้างกันว่าเป็นเมืองพุทธ ทำไมถึงได้ปล่อยให้สิ่งเหล่านั้น มีบทบาทมากในชีวิต มากไปกว่าสิ่งดีงาม และปล่อยให้สถานที่ดีๆอย่างนี้ ต้องหลบลี้หนีภัย แม้กระทั่งกฎหมาย อยู่ในซอกหลืบ ความเมตตา ค้ำจุนโลก มีมาแต่โบราณกาล ด้วยความเมตตา และน้ำใจ ของแม่ชีเมี้ยน กับหลวงพ่อนิพนธ์ ก็ยังดิ้นรนและต่อสู้ ให้สถานที่นี้คงอยู่ ไม่ว่าจะถูกกดดันจากภาครัฐ พ่อค้าฉ้อฉล คนโลภ สักเพียงใด เราก็ยังเห็นสถานที่นี้ยืนหยัดเด่น เป็นสง่า ท้าทาย แสดงให้โลกรู้ว่า คนดี มีคุณธรรม และใช้ธรรมะของพระพุทธเจ้า ยังมีอยู่ และจะยืนอย่างไม่เป็นสองรองใครในโลกนี้ ก็ด้วยความเชื่อที่ว่า "ธรรมะย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม"

เราคงต้องเตรียมใจ ที่จะเห็นคนล้มตายอย่างมากมาย เพราะไม่เอาธรรมของพระพุทธเจ้า เพราะถูกโลกหล่อหลอม ให้ดำเนินชีวิตไปในทางที่ผิด แต่เราก็ดีใจ ที่เกิดมาชาตินี้ เราได้เห็น ได้ยิน ได้ฟัง "พระพุทธเจ้า แม่ชีเมี้ยน และหลวงพ่อนิพนธ์" ชาตินี้เราไม่เสียชาติเกิดแล้ว

วันนี้ เราจึงไม่แปลกที่ข้อเขียนของเรา มีคนอ่านไม่มาก เพราะมนุษย์เขาไม่ชื่นชม ไม่อยากเห็น ไม่อยากฟัง เมื่อเขาอยาก ก็สายเสียแล้ว