ความเชื่อ

ศาสนา มีจุดเริ่มที่ “ความเชื่อ” ที่ซึ่งเกิดจากการฟัง พิจารณา แล้วจึงเชื่อในเหตุและผลของศาสนา

ลัทธิความเชื่อ ทั่วไป มีรากฐานความเชื่อ จากความชอบของตน คิดว่าทำแล้วดี หรือ เขาเล่าว่า เขาบอกว่าดี ก็ทำตาม

ผลที่เกิดมันจึงเป็นความงมงาย เพราะเชื่อในสิ่งที่ไม่มีตัว ไม่มีตน

แม่ชีเมี้ยนตรัสว่า เมื่อศาสนาของพระภูมีเฟื่องฟู คนทั้งหลายประชาชนพลเมืองที่ชื่นชอบ จะส่งตัวแทนมาเรียนรู้พระธรรมคำสอนไปปฏิบัติ ในหมู่ตน

ศาสนาในโลก ท่านชี้ว่า รากเหง้าจึงมาจากศาสนาโลกียะคือพราหมณ์. แลศาสนาโลกุตระ คือ พุทธศาสนา

หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เห็นว่า ศาสนาโลกียะทำให้มนุษย์หลงทาง จึงมีพระเจ้ามากมาย ไม่มุ่งหลุดพ้น หากแต่ศาสนาโลกุตระ สอนให้หลุดพ้นจากโลก จึงเริ่มที่การมีพระพุทธหรือพระเจ้าองค์เดียว การกระทำจึงมีทิศมีทางในร่องธรรม

บทสรุป จึงไม่แปลก ว่าทำไมยุคถ้ำกระบอก คนที่เข้ารับการรักษา จึงเริ่มต้นให้ความสำคัญที่นับถือศาสนาพุทธตลอดชีวิต หรือมีพระเจ้าองค์เดียวตลอดชีวิต และไม่นับถือกราบไหว้ ลัทธิความเชื่ออื่นตลอดชีวิต

ก็ทิศที่จะมุ่งหน้าตรงไปหลุดพ้น มันมีหนึ่งเดียวนั่นเอง ที่มีตัวมีตน คือพระพุทธเจ้า เดินตามจึงมีผลช่วยตนได้ ก็แล้วความเชื่ออื่น มันไม่มีตัวไม่มีตน นับแต่อดีตจึงไม่ปรากฎว่าจะพาใครไปได้สักคน

วิทยาศาสตร์ก็เป็นลัทธิความเชื่อหนึ่ง ที่มันเพ้อฝัน สร้างภาพว่าไปดวงจันทร์ มันจะไปโดยวิธีใด ในเมื่อมนุษย์เป็นบริวารของโลก ถามเขายัง เขายอมหรือ นั่นมันแมงโม้ ของมหาอำนาจ แหกตาชาวโลกเท่านั้นเอง

คนไม่รู้เรื่องศาสนา อาจหลงเชื่อ เหมือนเชื่อลัทธิความเชื่อต่างๆในโลก แต่เมื่อเจอศาสนา รู้ว่าศาสนาพามนุษย์ไปโลกนิพพานโดยวิธีใด จึงรู้ว่านั่นมันแค่ปาหี่ไม่เป็นจริง และไม่มีทางทำได้ ดุจเสมือนหายารักษาโรคตายนั่นเอง

ความสำคัญที่สุดเมื่อพบศาสนา จึงมิใช่การหายโรค แต่เป็นการตั้งหางเสือ ความเชื่อที่ถูก ติดวิญญาณต่างหาก เราท่านจะได้ทำถูก พบสุขที่แท้จริง

วันใดที่พระพุทธเจ้าประกาศตน อุบัติในพม่า ศาสนาที่แตกออกไปจะกลับมารวมเป็นหนึ่งอีกครั้ง ทำตนรอดูเถอะ