ทำไมยาก

รูปรอยของศาสนาที่เราเห็นประการหนึ่ง คือ มีคนทำได้ไม่ถึงแสน จากคนอินเดียเป็นร้อยๆล้าน

แม่ชีเมี้ยนตรัสว่า “เพราะเป็นนิสัยที่เราท่านยังไม่มี หรือยังทำไม่ได้นั่นเอง” คนดีคนทำได้ ไปนิพพานกันหมดแล้ว

มันจึงไม่แปลกที่คนทั้งหลายที่มาพบศาสนาในวันนี้ แม้นจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญคือเคยพบเคยสัมผัสมาแล้วในยุคพระโคดม แต่ยังทำไม่ได้หรือยังไม่ยอมทำ เราท่านจึงมาอยู่มาเจอทุกวันนี้ ปัญหาก็คือ มันห่างมันร้างมานานแล้ว มันเคยแต่เริ่มไม่คุ้น มันจึงต้องเริ่มต้องฝืน กับสิ่งที่ต้องทำ ด้วยไม่เคยทำหรือไม่ได้ทำมานานนั่นเอง

ศาสนาจึงเป็นเรื่องเหตุและผล ฟังคำสอน พิจารณา เชื่อทำตาม แล้วดูผล

นั่นแปลว่า ต้องยืนระยะ เพื่อให้ผลเกิด วิญญาณจะได้สัมผัส การกระทำที่เริ่มแต่เพียงกาย หรือวาจา มันจะได้ซึมซับถึงวิญญาณเมื่อเห็นสิ่งที่ทำได้ นิสัยตนที่ลดลง ผลที่เกิด ร่างกายที่ดี ศรัทธาก็จะเกิดมหาศาล

บทสรุป ความยาก จึงอยู่ที่ไม่ยอมฟัง ยึดความเชื่อเดิม จนไม่มีช่องว่าง ทำตนเหมือนคนตาบอด ไม่เอาเหตุเอาผล

ภาพที่ปรากฏที่เห็นจนชินชา นับแต่อดีต อาทิ คนป่วยเอดส์พ่อเลี้ยงเชียงราย ที่หามมา ทานสมุนไพรจนแบกซุงได้ ตอนทานสมุนไพร มักหันหน้าไปทางเหนือ หลวงพ่อนิพนธ์ให้เราไปถาม ได้คำตอบว่า “ไหว้เกจิอาจารย์ดังที่ตนนับถือ” มาจนวันนี้ ภาพนี้ก็ยังปรากฎ

บทสุดท้ายของคนที่มีพฤติกรรมเหล่านี้ ก็คงลงเอยเหมือนพ่อเลี้ยง ที่พอดีแล้วก็กลับไปลั้นลาพอแย่กลับมาอีก จะทานสักฉันใดก็ยากแล้ว ตอนมาครั้งแรกมายังไง ก็กลับไปสภาพนั้น รายแล้วรายเล่า บางคนช่วยลุกจากเตียง ICU ดีแล้ว คำสอนก็วางไว้ไปทำที่ตนชอบ เดินสายแก้บน ท้ายสุดลูกก็เรียน พ่อกลับไปนอนเตียงเก่าที่เคยช่วยมาแล้วจากไป

ความยากที่ว่า นั่นคือ ใจที่ไม่เอาเหตุเอาผล ไปเปลี่ยนตนนั่นเอง จะทำแต่สิ่งที่ตนเชื่อ ตนยึดถือ