จึงเป็นความเคยชิน การมาในแผ่นดินศาสนา นิสัยอันนี้ย่อมมีเป็นธรรมดา
หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นอันตราย จากนิสัยอันนี้ เพราะการช่วยตน เป็นกระบวนการหนึ่งต่อหนึ่ง คือเราท่านกับศาสนาเท่านั้นเอง
เมื่อมีพวก ทำให้เจตนาไขว้เขวหรือลืมเลือน ว่าจุดประสงค์นั้นมาเพื่อช่วยตน กลายเป็นอื่นไปเสียแล้ว
หากเอาตัวไปผูกติดกันนั่นซวยแล้ว เพราะวันหนึ่งหากคนผู้นั้นไม่ทำ แลเอาตัวไม่รอดจากกรรม จิตของเราท่านย่อมจะตกไปด้วยอย่างแน่นอน
อาจจะพาลเกิดทิฐิมานะชั่ว ไม่มา ไม่ศรัทธา ตามไปด้วย ทั้งที่ต่างคนต่างกรรม ต่างวาระ เราทำเราก็รอด เขาไม่ทำย่อมไม่รอด ที่หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวเสมอ หลักของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา "ใครทำใครได้" นั่นเอง
พระภูมีจึงตรัส รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดคน เมื่อรอดแล้ว ก็เอาความรู้จากสิ่งที่ทำไปช่วยคนที่รัก คนที่อยากช่วย
รักษาตัวรอด มิใช่เอาตัวรอด แต่ถ้าผูกติดกัน อาจจะไม่รอดทั้งคู่ แลถ้าจะให้ดี ช่วยกันให้รอด
